Uwaga, trolle
, ostatnia aktualizacja 2014-12-05 21:04:30
W realnym życiu nie słuchalibyście kogoś, kto określa siebie jako Bonerman26. To dlaczego ulegacie opiniom, które czytacie w sieci?
Artykuł otwarty w ramach bezpłatnego limitu prenumeraty cyfrowejJeżeli czytasz ten artykuł w internecie, zastanów się nad nim, kiedy skończysz jego lekturę. Następnie zajrzyj pod tekst i przeczytaj komentarze. Jeżeli ich nie ma, przejdź na portal, który je uwzględnia, najlepiej taki o zdecydowanie politycznym charakterze. A teraz ponownie sprawdź własny pogląd. Możliwe, że się zmienił, zwłaszcza jeżeli przeczytałeś kolejne obraźliwe, negatywne lub ironiczne uwagi - jak ci się to często zdarza.
Niegdyś wydawało się, że internet będzie miejscem, w którym dyskusja będzie otwarta i cywilizowana; dzisiaj nieredagowane fora często przeradzają się w wymianę obelg. A na podstawie wielu eksperymentów wykazano, że postrzeganie artykułu, jego autora czy przedmiotu może ulegać istotnym zmianom pod wpływem anonimowych komentarzy online, zwłaszcza ostrych. Analityk cyfrowy z "Atlantic Monthly" odkrył, że ludzie czytający negatywne komentarze byli bardziej skłonni do przyjęcia oceny, że dany artykuł cechuje się niską jakością oraz - niezależnie od jego treści - do podawania w wątpliwość prawdziwości zawartych w nim stwierdzeń.
Niektóre organizacje medialne zareagowały zdecydowanym recenzowaniem komentarzy. Jedna z nich, prowadząca kampanie na Twitterze, @AvoidComments, co jakiś czas przypomina czytelnikom, żeby pomijali anonimowe wpisy. "W realnym życiu nie słuchalibyście kogoś, kto określa siebie jako Bonerman26. Nie czytajcie jego komentarzy". Jednak nic nie zdoła zapobiec okresowemu zalewaniu innych części internetu, infiltrowaniu Facebooka czy zasypywaniu Twittera obraźliwymi komentarzami.
Gdyby wszystkie te komentarze były spontaniczne, stanowiłyby jedynie interesujące zjawisko psychologiczne. Jednak nie są. Pewien mój przyjaciel pracujący w agencji PR w Europie opowiada o firmach, które zatrudniają ludzi do zamieszczania anonimowych pozytywnych opinii o ich klientach, a negatywnych o ich rywalach. W różnych krajach tak samo postępują partie polityczne.
Również państwa zaczęły się przyłączać do takich bojów. W zeszłym roku rosyjscy dziennikarze przyjrzeli się pewnej organizacji z Sankt Petersburga, która płaci ludziom za zamieszczanie co najmniej 100 komentarzy dziennie; jedno z badań wykazało, że pewien ustosunkowany biznesmen płacił rosyjskim trollom za kierowanie dziesięcioma kontami na Twitterze liczącymi do 2 tys. obserwujących. Londyński "Guardian", relacjonując rosyjską inwazją na Krym, przyznał, że ma kłopoty z moderowaniem czegoś, co określił jako "skoordynowaną kampanię". Prezydent Estonii zamieścił uwagę "Żegnaj, Eddie", kiedy zablokował twitterowego trolla.
Działalność rosyjskich trolli została starannie udokumentowana. Ale to nie koniec. Irańska grupa edukacyjna Tavaana podejrzewa, że jej strona na Facebooku została zablokowana wskutek działalności irańskich trolli. Powszechnie wiadomo, że chiński rząd monitoruje internet w Chinach, korzystając z usług setek tysięcy płatnych blogerów.
Dla państw demokratycznych jest to poważne wyzwanie. Komentarze online w subtelny sposób kształtują myśli i odczucia wyborców, nawet jeżeli jedynie wywołują u czytelników wrażenie, że niektóre poglądy są "kontrowersyjne", albo też skłaniają ich do zastanawiania się nad tym, co takiego ukryto pod "mainstreamową" wersją wydarzeń. Rosyjskie trolle generalnie nie uprawiają klasycznej propagandy mającej np. wychwalać osiągnięcia radzieckiego rolnictwa. Jak napisali dziennikarze Peter Pomerantsev i Michael Weiss w artykule, w którym analizowali nowe taktyki dezinformacji, ich celem jest raczej "wzbudzanie niepewności poprzez lansowanie teorii spiskowych i rozpowszechnianie kłamstw". W świecie, w którym tradycyjne dziennikarstwo jest słabe, a informacji wiele, nie jest to sprawą bardzo trudną.
Jednak żaden zachodni rząd nie chce też cenzurować internetu. Być może, jak wskazywali Weiss i Pomerantsev, potrzebne są nam organizacje społeczne lub dobroczynne, które będą umiały rozpoznawać rozmyślnie kłamliwe wiadomości i zwracać na nie uwagę. Być może szkoły, niegdyś uczące o gazetach, powinny teraz nauczać nowego rodzaju etykiety: jak rozpoznawać internetowego trolla, jak odróżniać prawdę od fikcji sponsorowanej przez państwo.
Prędzej czy później może się okazać konieczne skończenie z anonimowością w internecie czy przynajmniej spowodowanie, żeby każda postać online była powiązana z konkretną osobą; każdy piszący online powinien ponosić odpowiedzialność za swoje słowa, tak jak gdyby wypowiadał je głośno.
Wiem, że są argumenty przemawiające za anonimowością, ale zbyt wielu ludzi nadużywa dziś tego przywileju. Prawa człowieka, w tym prawo do wolności wypowiedzi, powinny należeć do realnych istot ludzkich, a nie do anonimowych trollów.
Anne Applebaum - amerykańska pisarka i publicystka, zdobywczyni Nagrody Pulitzera za "Gułag", (c) 2014, "The Washington Post", przeł. Andrzej Ehrlich
w: http://wyborcza.pl/magazyn/1,142463,17083542,Uwaga__trolle.html
Niegdyś wydawało się, że internet będzie miejscem, w którym dyskusja będzie otwarta i cywilizowana; dzisiaj nieredagowane fora często przeradzają się w wymianę obelg. A na podstawie wielu eksperymentów wykazano, że postrzeganie artykułu, jego autora czy przedmiotu może ulegać istotnym zmianom pod wpływem anonimowych komentarzy online, zwłaszcza ostrych. Analityk cyfrowy z "Atlantic Monthly" odkrył, że ludzie czytający negatywne komentarze byli bardziej skłonni do przyjęcia oceny, że dany artykuł cechuje się niską jakością oraz - niezależnie od jego treści - do podawania w wątpliwość prawdziwości zawartych w nim stwierdzeń.
Niektóre organizacje medialne zareagowały zdecydowanym recenzowaniem komentarzy. Jedna z nich, prowadząca kampanie na Twitterze, @AvoidComments, co jakiś czas przypomina czytelnikom, żeby pomijali anonimowe wpisy. "W realnym życiu nie słuchalibyście kogoś, kto określa siebie jako Bonerman26. Nie czytajcie jego komentarzy". Jednak nic nie zdoła zapobiec okresowemu zalewaniu innych części internetu, infiltrowaniu Facebooka czy zasypywaniu Twittera obraźliwymi komentarzami.
Gdyby wszystkie te komentarze były spontaniczne, stanowiłyby jedynie interesujące zjawisko psychologiczne. Jednak nie są. Pewien mój przyjaciel pracujący w agencji PR w Europie opowiada o firmach, które zatrudniają ludzi do zamieszczania anonimowych pozytywnych opinii o ich klientach, a negatywnych o ich rywalach. W różnych krajach tak samo postępują partie polityczne.
Również państwa zaczęły się przyłączać do takich bojów. W zeszłym roku rosyjscy dziennikarze przyjrzeli się pewnej organizacji z Sankt Petersburga, która płaci ludziom za zamieszczanie co najmniej 100 komentarzy dziennie; jedno z badań wykazało, że pewien ustosunkowany biznesmen płacił rosyjskim trollom za kierowanie dziesięcioma kontami na Twitterze liczącymi do 2 tys. obserwujących. Londyński "Guardian", relacjonując rosyjską inwazją na Krym, przyznał, że ma kłopoty z moderowaniem czegoś, co określił jako "skoordynowaną kampanię". Prezydent Estonii zamieścił uwagę "Żegnaj, Eddie", kiedy zablokował twitterowego trolla.
Działalność rosyjskich trolli została starannie udokumentowana. Ale to nie koniec. Irańska grupa edukacyjna Tavaana podejrzewa, że jej strona na Facebooku została zablokowana wskutek działalności irańskich trolli. Powszechnie wiadomo, że chiński rząd monitoruje internet w Chinach, korzystając z usług setek tysięcy płatnych blogerów.
Dla państw demokratycznych jest to poważne wyzwanie. Komentarze online w subtelny sposób kształtują myśli i odczucia wyborców, nawet jeżeli jedynie wywołują u czytelników wrażenie, że niektóre poglądy są "kontrowersyjne", albo też skłaniają ich do zastanawiania się nad tym, co takiego ukryto pod "mainstreamową" wersją wydarzeń. Rosyjskie trolle generalnie nie uprawiają klasycznej propagandy mającej np. wychwalać osiągnięcia radzieckiego rolnictwa. Jak napisali dziennikarze Peter Pomerantsev i Michael Weiss w artykule, w którym analizowali nowe taktyki dezinformacji, ich celem jest raczej "wzbudzanie niepewności poprzez lansowanie teorii spiskowych i rozpowszechnianie kłamstw". W świecie, w którym tradycyjne dziennikarstwo jest słabe, a informacji wiele, nie jest to sprawą bardzo trudną.
Jednak żaden zachodni rząd nie chce też cenzurować internetu. Być może, jak wskazywali Weiss i Pomerantsev, potrzebne są nam organizacje społeczne lub dobroczynne, które będą umiały rozpoznawać rozmyślnie kłamliwe wiadomości i zwracać na nie uwagę. Być może szkoły, niegdyś uczące o gazetach, powinny teraz nauczać nowego rodzaju etykiety: jak rozpoznawać internetowego trolla, jak odróżniać prawdę od fikcji sponsorowanej przez państwo.
Prędzej czy później może się okazać konieczne skończenie z anonimowością w internecie czy przynajmniej spowodowanie, żeby każda postać online była powiązana z konkretną osobą; każdy piszący online powinien ponosić odpowiedzialność za swoje słowa, tak jak gdyby wypowiadał je głośno.
Wiem, że są argumenty przemawiające za anonimowością, ale zbyt wielu ludzi nadużywa dziś tego przywileju. Prawa człowieka, w tym prawo do wolności wypowiedzi, powinny należeć do realnych istot ludzkich, a nie do anonimowych trollów.
Anne Applebaum - amerykańska pisarka i publicystka, zdobywczyni Nagrody Pulitzera za "Gułag", (c) 2014, "The Washington Post", przeł. Andrzej Ehrlich
w: http://wyborcza.pl/magazyn/1,142463,17083542,Uwaga__trolle.html