Kobieta Wnętrza Biblii

Cwi Freeman

Istnieje zewnętrzna Biblia – historia mężczyzny i kobiety, wojen i cudów. I istnieje wewnętrzna Biblia, zgodnie ze starożytnymi tradycjami, w której każde słowo odkrywa niezgłębioną mądrość, piękno i światło.

Z zewnątrz, biblijna kobieta wydaje się odgrywać jedynie podległą rolę w dramacie zdominowanym przez mężczyzn.

Z wewnątrz wyłania się historia mężczyzn manipulowanych przez silne kobiety i żywionych kobiecymi wartościami. Opowieść, która wyjawia wewnętrzną jakość kobiecości, która przekracza umysły mężczyzn.

To jest sekret słów mądrości Salomona: "Kobieta dzielna jest koroną swojego męża". Tak jak korona jest ponad głową i poza nią, tak też wewnętrzne światło kobiecości tkwi w esencjonalnej wartości, w miejscu, które umysł nie może dotknąć.

 

1) Chawa (Ewa)

 

"Wtedy Adam nazwał swoją żonę Chawa, gdyż była matką życia". (Księga Rodzaju 3:20)

Była inną stroną obrazu B-ga. Gdyż B-g nie jest tylko niezmierzonym światłem, poza wszystkimi rzeczami. B-g jest czymś, co jest tutaj teraz, wewnątrz wszystkich rzeczy, dając im życie, będąc czymkolwiek one są. W swoim źródle powyżej, jest jak "Szechina" -- Boska Obecność, Która Zamieszkuje Wewnątrz.

To doprowadziło ziemską Chawę do zjedzenia owocu: to tęsknota by być wewnątrz, by doświadczyć smaku życia, by być w nim zanurzoną. Na tym polegała jej transgresja -- przeniosła się z tego, co jest domeną B-skości do świata, w którym wszystko, co jest realne jest tu i teraz, gdzie nie ma punktu obserwacyjnego, które rozróżnia dobro od zła, nie ma światła, które by rozróżniało owoce od ich łupiny. I zabrała z sobą Szechinę i uwięziła Ją, podczas gdy nastąpiło spustoszenie poprzez kosmos.

Lecz pragnienie leżące za jej transgresją było świętym pragnieniem Szechiny by przeniknąć wszystko. I ostatecznie, odniesie ono sukces i życie wewnętrzne będzie również B-że.

Tak długo jak dramat uniwersum pozostaje niekompletny, Szechina milczy, nie śpiewa. Widzimy świat, który witalizuje, lecz wewnątrz niego nie słyszymy Jej głosu. W umysłach wszystkich ludzi, odgrywa drugorzędną rolę – bo jej mąż zdobywa i podporzadkowuje sobie, podczas gdy ona, jak mówią, jedynie zapewnia życie i wyżywienie. Taka jest mentalność niedojrzałego świata.

Jednakże istnieje czas-który-ma-nadejść, w którym sekret Wewnętrznego Światła zostanie objawiony. Wtedy Matka Życia zaśpiewa głośno bez ograniczeń.

 

2) Sara

 

"Cokolwiek powie ci Sara ", powiedział B-g do Abrahama, "posłuchaj jej". (Księga Rodzaju 21:12)

Pierwszą, która uzdrawiała ranę uczynioną przez Ewę była Sara. Ona zeszła do legowiska węża, do pałacu faraona. Oparła się jego urokowi i jeszcze wzrosła. Żyjąc wewnątrz, pozostała uwiązana do tego, co Powyżej.

To Abraham, upoważnił Sarę by tak uczynić. Jednakże sam Abraham nie był zdolny do takiej rzeczy. To jest rola mężczyzny -- aktywować siłę, która leży uśpiona w kobiecie. Bez kobiety, mężczyzna nie ma więzi z Szechiną. Bez mężczyzny, kobieta nie może być Szechiną. Kiedy jest mężczyzna, kobieta staje się wszystkim.

Sara jest ucieleśnieniem kosmicznej siły oczyszczenia i uleczenia dusz. To, co Chawa pomieszała i wymieszała ze sobą, Sara przesiewa i oczyszcza; gdzie Chawa otwiera ciemności, Sara włącza światło. Jej praca kontynuowana jest w każdym pokoleniu: Jak dusza Abrahama przyciąga dusze i utrzymuje je blisko Nieskończonego Światła, dusza Sary dostrzega plamy, które muszą być wyczyszczone i śmieci, które muszą być odrzucone. Kiedy każda dusza lub iskra światła będzie uleczona i zwrócona do jej źródła, zrozumiesz, że był tam dotyk Sary.

 

3) Rebeka

 

"Napij się… a ja zaczerpnę wody by napoić również twoje wielbłądy." (Księga Rodzaju 24:17-18)

Tymi słowami, Rebeka zaręczyła się z Izaakiem i wyrosła, by stać się matką dwóch wielkich narodów. Nie tylko przez jej akt dawania, lecz przez jej gorliwość, ponieważ goniła za każdą okazją robienia dobra, szukając jej z radością i rozkoszą, całą duszą i swym istnieniem.

I zasadziła to wewnątrz nas jako nasze dziedzictwo. Musimy tylko to obudzić, a znajdziemy wewnątrz Rebekę.

Istnieje w Biblii tylko kilka opowieści tak szczegółowo opowiedzianych jak związek Rebeki i Izaaka – jest ona opowiedziana trzykrotnie. Bo leżą w niej narodziny naszego ludu i nasz cel. Leży w niej wewnętrzny sekret, dla którego cały kosmos został stworzony: fuzja przeciwieństw, paradoks i piękno życia. Dlatego, tu jesteśmy – by zjednoczyć niebo i ziemię. I w unii Mężczyzny i Kobiety znajdujemy to wszystko.

A kto jest swatem, w tym kosmicznym dramacie? To prosty sługa Abrahama, który mówi do Pana wszechświata w szczerości swojego serca, który ma obsesję na punkcie swojej misji i rozkoszuje się każdym jej stopniem. To jest każdy i ktokolwiek z nas.

 

4) Rachel i Lea

 

Głos jest słyszany na wysokościach,
lament i gorzki płacz.

 

Rachel opłakuje swoich synów,
nie daje się pocieszyć,
bo już ich nie ma.

 

"Powstrzymaj swój głos od lamentu ",
mówi jej B-g,
" a oczy twoje od łez.
 Bo jest nagroda za twoje trudy
i twoje dzieci powrócą".

 

(Jeremiasz 31:14)  

Rachel jest ucieleśnieniem Szechiny, gdyż schodzi ona by zatroszczyć się o Swoje dzieci, nawet by dzielić z nimi ich podróż wygnania. I to ona zapewnia, że oni powrócą.

Jej siostra, Lea jest również naszą matką, Szechiną. Jednakże jest transcendentnym zamaskowanym światem; tymi ukrytymi rzeczami Boskiego Umysłu zbyt głębokimi dla mężczyzn, by je zgłębić. Ona jest Sferą Królestwa, gdyż wznosi się powyżej, by przyjmować w cichej medytacji.

Rachel jest światem objawionych słów i czynów. Posiadała piękno, które Jakub mógł dostrzec i pragnąć. Lecz Lea była zbyt wyniosła, zbyt daleko poza wszystkimi rzeczami, dlatego Jakub nie mógł przywiązać się do niej w ten sam sposób.

Jednakże to od Lei pochodzi prawie cały naród żydowski.

 

5) Sera

Kiedy synowie Jakuba powrócili do domu z nowinami o Józefie, obawiali się swojego ojca, że im nie uwierzy. Tak więc Sera, córka Aszera, wzięła swoją harfę i stanęła na zewnątrz namiotu Jakuba. Ułożyła balladę o Józefie i jego podróżach, kończąc każdą chórem: "…a Józef nadal żyje".

"Tak!", jej dziadek w końcu wykrzyknął, "Józef nadal żyje!"

I dopiero wtedy jego synowie byli w stanie z nim rozmawiać.

Dlatego, Jakub pobłogosławił Serę życiem. Żyła tak długo, że mogła pokazać jeszcze Mojżeszowi, gdzie leży grób Józefa. Była nadal żywa, jako mądra kobieta, która ocaliła miasto Abel w czasach Króla Dawida. I nadal żyje, gdyż jest jedną z tych nielicznych, którzy mają wejść żywi do Raju.

Jeżeli Szechina jest diamentem, a każda kobieta jest inną fasetą, wtedy Sera jest iskrą nadziei, która błyszczy w każdym i emanuje z głębokiego wnętrza. Iskrą, która nigdy nie staje się oddzielona, która pozostaje ponad i poza nawet wtedy, gdy Szechina, która ją zawiera opada poniżej. Odporną Iskrą, którą wszystkie rzeki wygnania nie mogą zmyć, ani oceany łez nie są w stanie zgasić. Sera żyje, żyje w Raju, a przez to Raj żyje wewnątrz nas.

 

6) Miriam

 

Jej siostra stała w oddali, by wiedzieć co się z nim stanie. (Księga Wyjścia 2:4)

Młoda dziewczyna stoi pośród trzcin, które okalają brzeg rzeki, spokojnie i cicho, obserwując z daleka. Ona jest strażniczką obietnicy, za którą cały jej naród tęsknił, i nie pozwoli ona by ta obietnica opuściła zasięg jej wzroku.

Jej imię to Miriam, a Miriam oznacza gorzkie, ponieważ to gorycz kieruje nią, całe mnóstwo ostrej goryczy zrodzonej w jej ludzie. Jedynie jej wizja może złagodzić ten palący ból, a ona sama podtrzymuje jej puls. To potężna wizja, taka, która przekształci gorzkość w słodycz, ciemność wygnania w wielkie światło wolności.

Dzięki jej zasłudze, byliśmy odkupieni z niewoli. A dziś dzięki zasługom kobiet wiary, cały świat będzie odkupiony ze swoich ciemności.

 

7) Debora

 

"Zanikło życie w nieobmurowanych miastach Izraela, ustało, aż ja, Debora, powstałam; powstałam jako matka w Izraelu". (Księga Sędziów 5:7)

W spokojnym cieniu starożytnej palmy daktylowej na wzgórzach Efraima, tam znajdziesz mądrą kobietę, prorokinię, do której cały Izrael napływał po radę, osąd, wskazówki i po nadzieję.

Ona wezwała Baraka, możnego wojownika, i poinstruowała go, by stoczył bitwę z gnębicielami jej ludu. Lecz Barak nalegał, że nie odejdzie jeśli Debora nie pójdzie z nim, i za to ona wzgardziła nim.

Bo Debora nie widziała wielkości w rywalizujących cechach męskości – w walczeniu, wygrywaniu i zdobywaniu – gdyż jako matka Izraela, jako dawczyni życia, żywiła swój lud dobrocią i wiarą.

 

8) Rut

 

"Gdziekolwiek pójdziesz, tam ja pójdę. Gdzie ty zamieszkasz, ja zamieszkam. Twój lud jest moim ludem, a twój B-g – moim B-giem." (Księga Rut 1:16)

Ona jest paradygmatem tych starożytnych dusz, które odkrywają, że są zagubione i tęsknią by powrócić do domu. Muszą stoczyć walkę z podróżą pod górę, pełną poświęceń i ofiar, i podjąć wyzwania pomiędzy pokrętnymi, czy nawet dziwacznymi ścieżkami, tylko dlatego, że paczka jest tak cenna, a jej dostarczenie tak witalne.

W tym przypadku, była to iskra czystej świętości zagubionej od czasów Abrahama, przeznaczonej by wynurzyć się jako prawnuk Rut, Dawid, wybawiciel Izraela. I, wiele stuleci później, jako ostateczny odkupiciel.

 

9) Batszewa

Istnieją dusze, które podróżują przez życie po aksamitnych autostradach, znajdując swoich bliskich i kierując swoim przeznaczeniem, jak w starannym, kosmicznym scenariuszu.

Inni podróżują gmatwaniną obskurnych przejść, uderzając rękoma ściany, powtarzając niewłaściwe rozwiązania, od czasu do czasu trafiając na otwór do kolejnego sekretnego przejścia w nieznane.

Zgodnie ze starożytną mądrością, to jest jedyna droga, którą większość wyniosłych dusz może być wciśnięta w nasz ciasno-ograniczony świat, nad którym siły ciemności mają kontrolę. I było tak, ze związkiem Batszewy i Dawida, związkiem wykutym przez skandal i hańbę, dzięki której narodził się ich syn, Salomon, by zbudować Świątynię, portal dla Nieskończonego Światła w Jerozolimie.

 

10) Ester

 

"Więc pójdę do króla, wbrew protokołowi. I jeżeli zginę, to zginę". (Księga Ester 4:16)

Kobieta sekretów, tajemnicy, ukrywająca swoją prawdziwą tożsamość pod wieloma strojami – póki nadszedł jej czas. Kobieta jak gwiazda poranna – w tym tak niemożliwym miejscu, w którym noc staje się tak ciemna, że nie pozostaje jej nic poza osłonięciem świtu.

Ta, która ośmieliła się postawić stopę w najgłębszej komnacie zła wynoszącej Hamana, jej księcia, do szczytu chwały – jedynie takiej, którą powinien osiągnąć swoim własnym upadkiem.

Kiedy zdarła swoja maskę i jej wewnętrzne światło wytrysło – fasada przypadku i zbiegu okoliczności oraz intrygi pałacowej odsłoniła się jak kurtyna, by objawić dziwy i cuda dziejące się na ich zapleczu. W ten sposób, Ester zawiera ostateczne odkupienie, gdyż ożeniła cud z doczesnością, odkryła bezgraniczne światło wewnątrz chmury ciemności.

 

Ostatnie Słowo

Wiele z najbardziej wzniosłych, rozświetlonych dusz, miało żony większe niż oni sami i córki większe niż ich synowie. Tak też było z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Tak też było z Rabbi Akiwą i Rabbi Meirem. Tak też było z wieloma wielkimi mistrzami Kabały.

Dzieje się tak, ponieważ ci wielcy mężczyźni, w swoim prywatnym życiu, smakowali już Świata Który Ma Nadejść. W tym czasie, jakość kobiecości wyłoni się ponad mężczyzn.