Czy kolęda jednoczy tylko wiernych wyznawców Chrystusa? Jakie piękno dostrzegają w śpiewanych wspólnie kolędach osoby dalekie od Kościoła? "Bóg się rodzi" - to tylko piękna polska tradycja czy wołanie serca stęsknionego za Nieznanym?

 Kolęda to przede wszystkim modlitwa. Dlatego moja dusza zawsze jest do głębi poruszona, gdy, śpiewając, uświadamiam sobie, że jest taka rzeczywistość, w której "ogień krzepnie, blask ciemnieje". Ten duchowy świat wdziera się kolędą, dla niektórych jedyną znaną poezją, w naszą materialną i ułożoną po ludzku codzienność.

 Podaj mi rękę. Tylko tyle mamy / Ciepła co w sobie jak kubek podamy - śpiewa Marcin Styczeń do słów Ernesta Brylla w wydanej niedawno płycie z kolędami. Nie trzeba być wierzącym katolikiem, by zatęsknić za tym ciepłem rodzącym się z dawania, za tym blaskiem, w którym dostrzegamy kogoś, kto "obok czuwa choć go nie widzimy". Kolędy są dla wszystkich, wierzących i niewierzących, by otwierały ludzkie serca i budziły nadzieję, choć nie zawsze nazwaną.

 A kiedy stanę już pod ścianą / I tylko beton widzieć będę / Niechaj mi będzie przypomnianą / Polska kolęda - zwierza się z popękanymi od mrozu wargami Ernest Bryll. Wydana ostatnio przez Edycję Świętego Pawła płyta z jego kolędami pozwala wierzyć, że każde pokolenie na nowo wyśpiewuje Boże Narodzenie pieśnią zrozumiałą dla każdej wrażliwej duszy.

 W śpiewanych przez Marcina Stycznia słowach jest głęboka wiara w to, że… do tej stajenki cichej / Każdy z nas wreszcie dojdzie, jedni przez śniegi, inni przez deszcz czy pustynię.

 Staniemy zdumieni prawdziwie
Długo się będzie myślało
Że wieczność jest taka naiwna
Nieśmiała jak dziecko małe

Wojciech Żmudziński SJ
dyrektor Centrum Arrupe
jest członkiem SChDW