Gender – słowo, które budzi wiele emocji, dzieli... To zgubna i chora ideologia czy studia, które są potrzebne? Prof. Zbigniew Lew-Starowicz przekonuje, że gender ma interesującą koncepcję. Ale małe dzieci w przedszkolach nie zrozumieją tego typu zajęć. To może zaburzyć ich rozwój
Fakt: Czy gender to chora ideologia, która niszczy polską rodzinę przez indoktrynowanie dzieci w przedszkolach?
Prof. Zbigniew Lew-Starowicz: Rzeczywiście, gender ma interesującą koncepcję, jak kształtuje się płeć w warunkach kulturowych, ale zgubne i śmieszne są wszelkie przechyły. Skrajności w stylu, że wychowujemy dzieci w ogóle bez jakichkolwiek wzorców płci, apłciowo. I zakładamy, że mają płeć wybrać sobie potem, zadecydować w późniejszym wieku. Albo właśnie eksperyment w jakimś przedszkolu, że dziecko przyszło do domu z rewelacją, że tata może chodzić w sukience. To, niestety, już kabaret.
W programie „Równościowe przedszkole”, opartym na studiach gender, autorki założyły, że w ramach ćwiczeń dzieci będą się przebierać za chłopców i za dziewczynki. Jest tam taki fragment: „Trzy lub cztery osoby opuszczają z nauczycielką pomieszczenie. Zanim powrócą, mają podjąć decyzję, czy wracają jako chłopcy, czy dziewczęta. Pozostałe dzieci mają po ich zachowaniu, ruchach odgadnąć ich płeć”. To ma sens?
– Nie wiem, co autorki mają na myśli. Trzeba by się zastanowić, co siedzi w ich głowach. O co tu chodzi? Czy jest już taka niechęć do rodu męskiego, że można zaakceptować tylko zniewieściałych, wykastrowanych facetów? Nie znam tego programu, nie wiem, jaka jest ku temu motywacja. Ale może to wszystko źle wpłynąć na dzieci, może to zaburzyć ich rozwój psychoseksualny.
Co się może stać?
– Świadomość odmienności płci pojawia się u dziecka między 2. a 3. rokiem życia. W wieku 3–4 lat pojawia się świadomość ról płciowych. To dzieci odgrywają już w swoich zabawach, np. dobierając odpowiednie dla płci zabawki. Przedszkolak już wie, że są różnice między chłopcem a dziewczynką. Jeśli chłopiec miał założoną sukienkę, to może się to odbić niekorzystnie na jego psychice. Mógł przecież zostać wyśmiany przez inne dzieci, czyli ośmieszony wśród rówieśników i przez to przeżyć uraz. Powie to w domu, rodzice przeżyją szok. Zaburzy to jego tożsamość, bo będzie tkwiło w jego pamięci.
Czyli zajęcia tego typu są dla dzieci niebezpieczne?
– Takie małe dzieci nie zrozumieją intencji tego typu zajęć. Takie eksperymenty nie podobają mi się i nie można ich traktować poważnie. Nie można meblować dziecku w głowie w tak absurdalny sposób! Chyba że znajdą się rodzice chętni do eksperymentowania z własnymi dziećmi.
To, co się dzieje, poszło właśnie w kabaret. Oczywiście, trzeba dzieciom tłumaczyć, że mężczyzna może być wrażliwy, uczuciowy, pisać wiersze, zapłakać i wychowywać dziecko. Dzieci powinny też akceptować rolę pracującej zawodowo matki robiącej karierę. Tradycyjny model rodziny nie jest jedyny.
Ale czy aż taki zły, żeby do przedszkoli wprowadzać gender?
– Oczywiście, że nie. To jest sprawa świadomego wyboru. Znam kobiety po studiach, które poświęciły się dzieciom i zajmowały się domem, ale i takie, które się z nikim nie związały, nie urodziły dzieci i poświęciły się karierom naukowym. To indywidualna decyzja. To prawda, że model tradycyjny jest krytykowany, wiesza się na nim psy. Ale jeśli są ludzie, którym to odpowiada i czują się w tym modelu szczęśliwi, to wara komukolwiek od tego.
Autorka podręcznika „Równościowe przedszkole” w jednym w wywiadów mówi: Naturalnie się rodzimy z ciałem kobiety lub mężczyzny. Cała reszta to kultura”. To prawda?
– Różni nas nie tylko wygląd zewnętrzny, ale też mózg, geny... Tylko część naszej kobiecości i męskości zawdzięczamy kulturze, ale nie wszystko.
>>>Rodzice w Rybniku buntują się przeciw zajęciom o gender w ...
>>>Tomasz Terlikowski, publicysta „Frondy” o gender
>>>Środa: Gender to dyscyplina naukowa
w: http://www.fakt.pl/prof-zbigniew-lew-starowicz-o-gender-dla-faktu,artykuly,433687,1.html
